30.05.2014:-MOTOSİKLETLE İPEK YOLU ‘na / By MOTORCYCLE to the SILK ROAD

MOTOSİKLETLE İPEK YOLU ‘na  /  By MOTORCYCLE to the SILK ROAD

15. Gün  /  Day 15  : 30.05.2014 Cuma/Friday

Semerkant (Özbekistan)>>>Taşkent (Özbekistan)

Yapılan km: 331   Çıkış : 05:30    Varış : 09:45   Toplam 4 saat 15 dak 

                               (Polis Kontrol Noktasındaki alkol ve buna ilintili rüşvet tartışması 

                                en az 45 dak sürmüştür. Net 3,5 saatlik yol)

Bugün önemli bir gün benim için. Sabah mesai saati başlarken veya o civarda Taşkent ‘de bulunan Türkmenistan Elçiliği ‘nde olmak istiyorum. Hemen transit vize için başvurmam gerekiyor. Taşkent ‘den dönerken Türkmenistan üzerinden İran ‘a ulaşmam ve oradan da Türkiye ‘ye doğru yol almayı planlıyorum. Umarım her şey yolunda gider.

İstanbul ‘dan çıkmadan önce Türkmenistan Konsolosluğundan sadece “tek girişlik” vize alabilmiştim. “İki girişlik transit” vize vermeyi reddettiler. ‘Oraya gidince Taşkent Elçiliği ‘nden alacaksın’ dediler. Bütün bu vize koşuşturması ve stresi bundan dolayı gelişti.

Bu nedenle sabah 05:30 ‘da Semerkant ‘ta kaldığım Hotel Diyora ‘dan ayrıldım. Yağmurlu bir gündü. Yağmur yağıyor ancak Kuzey ‘e doğru gözlem yaptıkça bulutların yer yer açtığını fark edebiliyordum. Yine de motorda ıslanmak iyi değildir düşüncesiyle yağmur kıyafetlerimi de normal kıyafetin üstüne çektim. Resepsiyonda görevli çocuk garajın kapısını açtı ve beni uğurladı.

Semerkant ‘ın Taşkent çıkışına doğru sürdüm motorumu. Yanlışlıkla havaalanına girdim ama sorun yok. Havaalanı da Taşkent çıkışında ve kaybettiğim zaman 3-4 dakika gibi.

Ana karayoluna koyuldum. Yol genel olarak güzel. Satıh kalitesi v.s her şey iyi görünüyor.

Güzergâhımda Jomboy, Jizzax, Chinoz var. Kimi zaman yağmurda kimi zaman yağmursuz havada yol alıyorum. Zaman zaman ince çiseliyor.

Benzinim azaldı. Benzin istasyonlarında benzin bulmak zor. Tesadüfe sağ yanımda bir benzinci gördüm. İçerisinde bir otomobil duruyor. Hemen yoldan ayrılarak oraya girdim. Benzin varmış. Bir güzel depomu doldurdum. Bu arada istasyonun WC 'sine uğradım. İç açıcı bir görüntü yoktu. 

Genellikle yol kenarlarında düzgün WC bulmak mümkün değil. Bu da benim deneyimim.

Özbekistan ‘da yollarda polis kontrol noktaları vardır. Yerine göre yaklaşık 40-60 km ‘de bir olurlar. Trafik polisleri ellerinde kısa bir asa ile hangi aracı işaret ediyorsa o araç durmak zorundadır. Eğer öyle bir işaret alırsanız bu kontrollerde durmak zorundasınız. Çoğu noktada kısmetim yerindeydi. Durdurmadılar. Durdurmaları zamanıma mal olacağı için endişeliyim.  

Yolun iki tarafı da ekili arazilerle dolu. Semerkant taraflarında dağlar geride kaldı. Gittikçe arazi düzleşiyor ve tarımsal alanlar çoğalıyor. Taşkent ’e yaklaşırken şimdi yerini tam bilemediğim bir yerde –muhtemelen Taşkent ‘e 60 km kala- büyükçe bir polis kontrol istasyonuna geldim. Tesadüf o ki polis durdurdu. Sağa yanaştım. Pis ve nemrut bir adama benziyor. Motordan indirdi. Pasaportumu ve motorun ruhsatını aldı ve amiri olan bir başka polisle bir şeyler konuştu. Beni de yanına alarak arkada bir binada fotokopiler çekildi. Bunlar bir başka polise teslim edildi. Ne olduğunu anlamadım ama adamın yanında sürüklenip duruyorum. En sonunda ağzındaki baklayı çıkarttı. Gözlerimin kızarıklığından bahsederek alkollü olup olmadığımı sorgulamaya başladı. Tabii ki alkol almamıştım. Ancak üsteleyince bir gece önce Semerkant Lokantası ‘nda içtiğim 50 cl bira aklıma geldi. Bunun etkisi olabileceğini sanmıyorum aslında ama devamlı üstelediler. Aslında inkâr etmek vardı ya dürüstlük yaptık. Sabah hiçbir şey yemediğimi, su bile içmediğimi, vize işlemleri için dokuz buçukta Taşkent ‘te olmam gerektiğini filan söylemeye çalıştım. Bir alkol detektörü çıkardılar. Uzun süre üflettiler ve sonunda üzerindeki ledlerden biri kırmızıya dönünce kanımda hala alkol olduğunu söylediler. Aralarındaki konuşmaya göre beni hastaneye sevk edecekler ve motoru da burada alıkoyacaklar. Yani tam bugüne uyan kabus senaryosu. Saat yaklaşık 09:00 gibi ve biz hala adamlarla alkol tartışması yapıyoruz.

90 kg ‘luk bir vücutta %4,5 alkol oranı olan 50 cl ‘lik bira 11-12 saatte hala kanda dolaşıyorsa birayı üretenler alkolü yüksek basıp etikete az mı yazıyorlar acaba?.

Gidersin, gidemezsin, alkol var mı, yok mu derken rüşvete doğru gidiş başladı. Polis şefi de devrede ve oğlunun Türkiye ‘de yüksek tahsil yapmakta olduğunu, çok pahalı olduğunu filan dile getiriyor. ‘Hiç param yok, Taşkent ‘e gidince oradaki arkadaşımdan alacağım’ dedim. Yine de uzun sürdü bu tartışmamız. Sonunda beni bıraktılar ama içim ve ruhum sıkılmıştı sabahın o saatinde.

Yağmurla yola devam ettim. Taşkent ‘e girince yağmur iyice arttı. Eski bir kent. Yollar çok geniş. Tipik Sovyet mimarisi. Yollar her yönde en az 3 şerit. Sağda solda geniş alanlar ve yaya yolları var. Yani sağdaki ve soldaki binanın birbirlerine mesafesi en az 80-90 metre.

Elimde sadece Türkmenistan Elçiliğinin adresi var. Sora sora buldum. 09:45 gibi Türkmenistan Elçiliğinin önüne yanaştım. Bekleyen polisler ve kapıdaki Türkmen memur tedirgin biçimde sorularıma cevap verdiler. Cuma günleri efendiler çalışmazmış. Vize bölümü hepten tatil yaparmış. Yaşadığım stres birden uzun sürecek bir Taşkent tatiline dönüştü gözümde. ‘Yapacak hiçbir şey yok mudur’ diye üsteledim. Ama nafile.

Kös kös ve sıkıntı duyarak Hotel Uzbekistan ‘a doğru yola koyuldum. Küçük bir iki tarifle oteli buldum, motorumu park ettim ve eşyalarımı otele taşıdım. 2 gün kalmak üzere ayarlanmış olan otelimin 1112 numaralı odasına yerleştim.

Klasikleşmiş işlemler başladı. Motor çantaları açıldı, duş, dinlenme, bilgisayar düzeninin kurulması vesaire. Tam bir Sovyet zamanı oteli. Çevrenin en iri binalarından. 17 katlı, geniş cepheli, çok odalı / yataklı ve fakat içi dökülüyor. Yeri çok iyi, tam şehrin merkez alanına bakıyor. Bu alanda Lenin Heykeli yok ama, Amir Temur ‘un at üstünde heybetli bir duruşu simgelenmiş. Kaşlar çatık, sert bakışlar…

Ben otele yerleştikten biraz sonra yağmur dindi. Bulutlar yavaş hızla Güneybatıdan-Kuzeydoğuya doğru geçiyor. Havaya güven olmayacak bir atmosfer hâkim. Bu arada bana vize konusunda davet mektubu gönderen ve otel rezervasyonlarını yapan UZIN Tur firmasından Bekhzod ‘la telefonda görüştük ve 11:00 ‘de loby ‘de görüşmek üzere randevulaştık. Görüştük ve tanışmış olduk. Vize konusunu anlattım. İşimin zor olduğunu söyledi. Genellikle Özbekler Türkmenistan ‘ı pek sevmiyorlar. Vize alınamamsı durumundaki alternatif planları görüştük. THY ‘yla konuşup motoru kargoya vermek veya kamyonla naklettirmek gibi seçenekler var. Neyse bir süre sonra otelden çıktım. Üstümde montum elimde fotoğraf makinam ve iri bel çantam.

Bekhzod un kısaca ve kabaca tarif ettiği şekilde koskocaman Amir Temur parkını/meydanını geçerek Sayılgah Cad diğer adıyla Broadway ‘e doğru salınıyorum. Etraf geniş, bakımlı, güzel ve yeşil. Amir Temur Parkı adeta şehrin ortasında büyük bir göbek konumunda. Yaklaşık 300 x 300 metre boyutlarında ve 4 şeritli yol tüm bu adanın etrafında dönüyor. Yaklaşık 10 adet sokak veya cadde bu alana açılıyor. Trafik saatin ters istikametinde tek yönlü akıyor.

Broadway ‘in bir noktasında ressamlar portre çiziyorlar. Çocuklar koşuşturuyorlar. Özbekistan 2014 yılını “Sağlıklı Çocuk Yılı” ilan etmiş. Her yerde afişler ve bill boardlar var.

Sanki çocuk yapmayı da teşvik eder bir halleri var. Çoğu kadının çocukları ellerinde veya karnında. Yürüyerek Müstakillik Meydanı Metro istasyonuna geldim. Alt geçitten Müstakillik Meydanı ‘na çıkıp 100 metre yürüdüğümde karşıdan koyu gri gelmekte olan bulutlar inanılmaz şekilde sağanağa dönüştü. 

Gök gürültüsüyle karışık hava patladı. Hemen metro istasyonunun alt geçidine saklanarak birçok insanla birlikte yağmurun dinmesini bekledim. Fakat çok uzun sürecek gibi. Metro istasyonundan görüldüğü kadarıyla ıslanan, koşuşan, saklanan insanların fotoğraflarını çekerek oyalandım. 

Fazla beklemekten sıkılınca hiç olmazsa metroyu tanımak için 800.-Som (yaklaşık 60 Krş) bilet aldım ve 4-5 durak gittim.

İnip tekrar geri geldiğimde yağmur iyice seyrelmişti. Amir Temur İstasyonundan çıkıp tekrar yürümeye başladım. 

Bu defa amacım saat 16:00 ‘ya kadar çalışan THY Bürosuna gitmek. Motorun nakliyesi konusunu görüşmek istiyorum. Müthiş yağmur tekrar geri geldi. Her tarafı seller aldı. Yollarda araçlar adeta yüzerek ilerliyor. Yayaların yollardan karşıdan karşıya geçmesi mümkün değil. Vazgeçtim ve otelime ıslanarak da olsa geri döndüm.

Bir süre otelde kaldım. Akşam yağmur yine dinmişti. Hem yemek hem de etrafı tanımak için yürüdüm. Bu defa başka bir güzergâhı izledim ve Cafe Florya adlı bir yer keşfettim. Çok iyi bir köşede yer alıyor. Gelip geçeni seyretmek mümkün. Günün stresini güzel bir sote ve salatayla atmaya çalıştım. Yanına da bir Piva (yani bira).

Daha sonra otele dönüş. Vizeyi beklerken Taşkent ‘te neler yapılabilir ? Sorular ve bilinmez bekleyişler var önümde duran.